Mutfak adını verdiğim, birkaç kap birkaç kapak, bir adet duvara oyulmuş ocak, tezgah olarak kullandığım, duvara çaktığım tutacak çubukları üzerinde duran genişçe ve üzeri boyasız kalın ahşaptan ibaret olan köşeden, gerisin geriye dönüp şöyle bir göz atıyorum sana. Saçların yastık niyetine başını koyduğun, şilteye iyice dağılmış. Yüzünde yorgunluğun izleri var gibi hala. O kadar yol geldiğinden mi öylesine ağır bu yüzündeki ifade, yoksa geride bıraktığın yada bırakamayıp ta buraya getirdiklerinden mi?

Kahvaltı neredeyse hazır. Ocaktaki suyun içine, çay niyetine alacağımız, zamanında kurutmuş olduğum bitki yapraklarından bir tutam atıyorum. Artık oturup senin uyanmanı beklemekten, yada akşamdan bırakmış olduğum ağların, balık yakalayıp yakalamadığını gidip öğrenmekten başka yapacak bir şeyim yok.

Elimde, sahildeki otlardan yaptığım sicime dizdiğim, dört adet bizim oraların dülgeri, buraların John Dory’ si ile evin önüne yaklaştığımda, sen uyanmış, Korsanla birlikte ön avluda oyunlar oynuyordun. 'Kia ora' dedim sana gülümseyerek. Öyle tuhaf baktın ki yüzüme, 'yani merhaba' diye düzeltmek zorunda kaldım.

“Burayı tanımaya kelimelerden başlamak istediğini düşündüm” dedim safça. “Hıhım” dedin.

“Hoş geldin” diye ekledim ardından. Güneşin önünde duruşun, saçlarının dalgasını ışıklarla süslüyor, gözlerini seçemiyorum ama muhtemelen içi gülüyor diye düşünüyorum. “Hava hala serin biraz, içeride bizi bekleyen bir kahvaltı var” deyip kapıya doğru yürüyorum. Nazik bir “hoş geldim” cümleciği eşliğinde elini uzatıyorsun. Yumuşak, ılık, oldukça narin olan bu eli “Hoş buldum, yani umarım öyle olur, hoş bulurum” gibilerinden sıkıyorum. “Kahvaltı hazırladım" diyorum hemen. “Bir ada kahvaltısı”. Aklım oldukça karışık bir halde, önden önden yürüyüp içeriye giriyorum. Güzel bir kadın.

Etiketler: ADAM

Bu Hikaye için. yorum yap.