Aklıma gelen başıma geldi sonunda. Şimdi ürkmüş, korkmuş ve adada kaçacak delik arıyor olması gereken ben -ki bu sığınılacak deliklerden oldukça fazla var burada-, uyumakta olduğun kanepemin karşısında, bir sandalyede oturuyor durumda buluyorum kendimi. Hem kendini, hem de eşyalarını oldukça dağıtmış olduğun gözlerimden kaçmıyor. Tam olarak ne zaman burada olacağını, hatta buraya kesinkes geliyor olduğunu sanırım doğru kavrayamamışım demek ki. Kavrasaydım da burada oturup gelmeni bekler miydim bu da belirgin değil aslında. Sanırım bekliyor olmamayı yeğlerdim şu an buradan uzaklaşmayı düşündüğüm gibi.

Valizini, o değerli kıyafetlerini etrafa saçıp, masamın üzerine yığman anlaşılır gibi değil.

Kapıyı itelediğimden beri, bir koku bulutunun içinde yüzüyorum. Biraz yosun, biraz kent, biraz dünya kokuyor, kalabalık yani anlayacağın ama oldukçada kadın.

Hem Korsanın kanepenin hemen yanı başında miskin pişkin uyuması da sinirime dokunuyor bilesin.

Üzerine almadığın battaniyeyi, eğilip alıyorum yerden. Dağılmış haline bakmamaya çalışarak üzerine örtüyorum. Oldukça yorulmuşsun gibi. Başımı alıp temiz havaya çıkarıyorum, dışarı.

Benim gibi, hatta benden daha da erken kalkan, oldukça konuşkan, oldukça renkli kuşları var bu adanın. Onlar uyandıktan sonra, senin uyumanın bir anlamı kalmıyor. Sen uyanmadan önce, biraz bitki toplayıp, kahvaltımsı bir şeyler hazırlamak gerekiyor. Misafir sever olmaya karar verişimin ilk adımları ile ağaçlıkların arasına doğru yollanıyorum. Korsan peşimden geliyor.

Etiketler: ADAM

Bu Hikaye için. yorum yap.